Ik voel me “on top of the world”. Voor het eerst in mijn
rolstoelgebonden leven ben ik in een vliegtuig getild en heb me samen met
dochter naar de Bodensee begeven. Naar de heuvels in alle tinten groen, de
velden van helgeel tot okergoud, de Alpenketens die - afhankelijk van het weer
– op magische wijze verschijnen en verdwijnen. Naar
glashelder water dat ademt dat het hier goed is. Het leven, de wereld, haar
mensen.
We zijn neergestreken op een terrasje om te genieten van het
Duitse süss
gebäck.
Stemmen kabbelen langs me heen, dochter speelt, de schaduw van een boom
beschermt me tegen de zon die uitbundig haar liefde de wereld instraalt. Ik
voel me vrij en innig dankbaar dat ik al mijn angsten om hier te komen (hoe
moet dat met vliegen, is het huisje toegankelijk genoeg, zal mijn reisgezellin
mij goed kunnen tillen en zal de zorg voor mij haar niet teveel belasten) heb
gelaten voor wat ze zijn: angsten en geen realiteit.
En zo zit ik daar, op het punt te barsten van geluk, als er
opeens een man op me afkomt. Lange haren, sandalen, leren gevlochten armbandje,
grote open ogen en een zoete glimlach. Hij verontschuldigt zich voor het feit
dat hij me zomaar aanspreekt, maar "iets in me zegt me dat ik dit moet doen", zegt hij, en hij kijkt me daarbij ernstig aan alsof hij al mijn dieptes in één oogopslag doorgrondt...
Hij drukt een kaartje in mijn hand, vraagt me zijn website te bezoeken, en duikt - als de alpen - evensnel weg als hij is verschenen. Het
kaartje dat achterblijft in mijn hand toont een foto van een boom waar, ondersteboven
hangend, een mevrouw aan is opgeknoopt (ik verzin het niet). Onder de foto de
tekst: Hangab Zentrum Bodensee.
Omdat ik het natuurlijk toch niet kan laten zoek ik bij
thuiskomst zijn website op en begrijp ik dat hij een massagevorm aanbiedt die men ondersteboven
hangend aan een boom dient te ondergaan. Nu zal ik me verder niet uitleven op
de details van wat zo’n massage allemaal vermag te bieden, noch zal ik in de
kwestie duiken hoe zoiets in hemelsnaam met mijn lijf had moeten plaatsvinden. Bovendien
zal ik ook nog de eerste zijn om te zeggen dat ik niet twijfel aan het feit dat
de boommassageman het zeer goed met mij voor had. Ik wil slechts één vraag
stellen: Waarom werd ik, als enige op dat bomvolle terras, voor zijn
goedwillendheid uitverkoren? Was dat omdat hij zag dat ik zat te barsten van
geluk en wilde hij daar nog een schepje bovenop doen? Zag hij “iets” in mij,
waardoor hij mij rijp achtte voor een volgende stap in mijn spirituele
ontwikkeling? Was het liefde op het eerste gezicht, maar durfde hij slechts via
zijn werk contact met mij te maken? Het is allemaal mogelijk, maar ik vermoed iets
dat aardser en meer banaal van aard is: De man zag mij in het geheel niet. Hij
zag mijn geluk niet, noch de weg die ik had afgelegd om tot dat geluk te komen.
Hij zag een vrouw in een rolstoel en het kon niet anders of het zou beter met
mij kunnen gaan.
Maar helaas, ik was al “on top of the world”. En hoger dan
hoog hoef je niet te reiken.
